Tijdens een dagje sauna liet ik op tafel bij de masseur mijn tranen rollen en toen ik mijn hoofd (redelijk hard) stootte in een volle sauna riep ik “au!” stond stil en wreef over mijn hoofd.
Beide keren waren de omstanders wat ongemakkelijk. Het deed me denken aan het proces van ontladen. Het geven van expressie; door te bewegen, geluid te maken na opgebouwde spanning.
Essentieel bij het verwerken van trauma. Bij het ontdooien na bevriezing. Want eenmaal in het bevriezen raken we er maar moeilijk uit. Ons lijf zijn gang laten gaan met al zijn trillen, schokken, kokhalzen vinden we maar lastig.
Op dat ontladen, zit een gêne die diepgeworteld is. Een gêne die voorkomt dat we durven loslaten. Zelfs, wanneer het ten koste gaat van onszelf. Dus houden we vast. In onze spieren, bindweefsel en zelfs op celniveau beheersen we de kunst van vasthouden. Gek eigenlijk. De natuur geeft ons een prachtig zelfregulerend mechanisme van ontladen en wij houden vast, hoe kan dat?
Struikel je voor een vol terras; opstaan en doorgaan toch? Voor de ogen van al die mensen trillen, huilen en bibberen, vooral niet doen. Dus sta je op, veeg je het zand van je broek en ga je door. En dat doorgaan? Daar worden we aardig op beloond. Zo zorgen we dat we weer bij de groep horen. En de: heb je daar nog steeds last van?, je moet het gewoon negeren, van je af laten glijden en een olifantenhuid kweken, die voeden dat.
Ons niet beseffend dat we met al dat doorgaan precies tegen de natuur in gaan. We remmen de natuurlijke bewegingen, het natuurlijk ontdooien van ons lijf en zetten het trauma daarmee vaster en vaster. En hoe vaster het komt hoe meer trillen, emotie en beweging er vrij zal komen wanneer je loslaat. Dan kan beangstigend zijn. Al die woede, al dat trillen, dat oerhuilen, het schudden het schokken.
Eng? Zoek een professional die niet schrikt. Je hoeft dit niet alleen te doen.
Je enige optie om uit bevriezing te raken is bewegen, met alles wat dat voor jou inhoudt.